Benjamin Netanyahu gjeti menjëherë hapësirën e tij për manovrim, në një lojë që synon vetëm të fitojë kohë, nëse është e mundur deri më 5 nëntor. Lufta diplomatike e Joe Biden u përplas me vulën e zakonshme të kryeministrit izraelit.
Po-ja e Hamasit ishte e qartë, sepse në propozimin amerikan ekziston mundësia e një armëpushimi afatgjatë, e vetmja gjë që realisht i intereson grupit palestinez. Por kjo është gjithashtu e vetmja gjë që qeveria izraelite nuk mund të japë. “Mbreti Bibi” u kujdes që të mos thoshte një “jo” të drejtpërdrejtë. Mund të shihet si mungesë respekti ndaj aleatit më të rëndësishëm, të domosdoshëm të shtetit hebre.
Netanyahu iu drejtua Knessetit për të zbuluar qëllimet e tij të vërteta. Dhe ai foli për një “hendek” midis versionit izraelit të marrëveshjes dhe atij amerikan, të përcaktuar si “të paplotë”. Një mënyrë për të hedhur topin përsëri në fushën e kundërshtarit.
Kjo kishte ndodhur tashmë një muaj më parë, kur Hamasi nënshkroi një propozim të ndërmjetësuar nga Egjipti dhe Katari dhe iu dorëzua fillimisht Izraelit. Megjithatë, ai kishte kontestuar disa “ndryshime”.
Dhe negociatat u kthyen në ngërç. Në atë çast, acarimi i Shtëpisë së Bardhë kishte shpërthyer deri në atë pikë sa shpalli pezullimin e furnizimeve me municione, veçanërisht bombat për avionët që kanë goditur Rripin në tetë muajt e fundit.
Një pezullim që zgjati vetëm disa ditë. Republikanët hynë në debat. Jo aq shumë Trumpianët, të cilët në çdo rast janë për mbështetje pa asnjë nëse apo por për Izraelin. Por edhe neokonët e vjetër, të përfaqësuar në këtë rast nga Nikki Haley, një nënpresidente e mundshme e ardhshme nëse manjati do të fitonte zgjedhjet në pesë muaj.
Fjalët “Finish them” në predhat amerikane të artilerisë 155 mm që synojnë të godasin Gazën përmbledhin mirë programin e tyre. Kjo do të thotë, nëse votuesit “centrist” midis Trump dhe Biden mendojnë në këtë mënyrë, të gjitha këto janë pika në favor të Netanyahut dhe linjës së tij ekstremiste. “Përpara derisa ta shkatërrojmë Hamasin”, përsëriti ai dje.
Dy pikat e tjera përfshijnë lirimin e të gjithë pengjeve, por nuk specifikohet nëse janë gjallë apo të vdekur, dhe sigurimi që Gaza “të mos përfaqësojë më kurrë një kërcënim”.
Në terren këto synime shprehen me një brez mbrojtës rreth Rripit, rreth një kilometër i gjerë dhe tashmë pjesërisht i ndërtuar, dhe dy akse të mëdha komunikimi të kontrolluara nga ushtria, një nga Lindja në Perëndim deri në det, tashmë pothuajse e përfunduar, dhe një nga Veriu në Jug, deri në kufirin me Egjiptin. Mbetet vetëm shtrirja e fundit, përmes zonës Rafah.
Muri diplomatik prej gome shërben për të përfunduar projekte konkrete, të cilat megjithatë kanë disa mangësi, të nënvizuara nga Benny Gantz, një ushtar i aftë për t’u shkaktuar një disfatë të rëndë militantëve palestinezë në 2014.
Dyshimet e “gjeneralit të hekurt” kanë të bëjnë me kontrollin e pasigurt të territorit . Enklava më të vogla janë krijuar në kampet Jabalyia, në lagjet e qytetit të Gazës dhe Khan Younis, në teori tashmë të “pushtuara”, ku batalionet e Hamasit dhe Xhihadit Islamik janë grupuar së bashku dhe po ngrenë prita me snajperë, bomba të improvizuara dhe raketa antitank.
Netanyahu mendon se ky aktivitet mund të menaxhohet në afat të gjatë siç bëhet në Bregun Perëndimor, në Jenin, Tulkarem, me sulme periodike tokësore dhe sulme ajrore. Për Gantz-in, lënia e xhepave aktivë të rezistencës është e barabartë me gjysmë disfate. Dhe këtu hyn çështja diplomatike.
Dhënia e Hamasit për një armëpushim njëmujor është e barabartë, nga këndvështrimi i tyre, me një “fitore”. Të cilën ata do ta pretendojnë me një volum shumë të lartë, me aftësi të reja komunikimi në rrjetet sociale, po aq shqetësuese sa përdorimi i shtuar i pushkëve me precizion të lartë dhe i raketave të bëra vetë.
Netanyahut i duhet kohë. Ai mund ta fitojë atë me Biden, më shumë me vështirësi me Gantz. Por është në një front tjetër që ai lufton dhe rrezikon. Dhe ky është perceptimi publik global i konfliktit. Nuk ka protesta vetëm në universitetet perëndimore.
Ka një lëvizje simpatie për palestinezët që shkon nga Amerika e Jugut në Azinë Lindore, e pakontrollueshme dhe pak e ndikuar nga mediat amerikane apo evropiane. Vetë Volodymyr Zelensky u detyrua t’i drejtohej asaj bote, për të shmangur dezertimet e tepërta në Konferencën e Paqes në Zvicër më 15-16 qershor. Dhe ai e krahasoi Palestinën me Ukrainën, dy vende të pushtuara. Një krahasim i pa bërë më parë dhe i diktuar nga roli i ri global i Kinës.
Pekini është tani partneri kryesor tregtar i mbi 120 shteteve, shumica e të cilave janë hapur kundër ekuilibrit gjeopolitik të krijuar në fund të Luftës së Dytë Botërore. Në këtë kontekst, hyrja e Egjiptit në BRICS, akronimi që udhëheq Jugun Global, pati një ndikim të drejtpërdrejtë edhe në konfliktin në Gaza.
Qëndrimi më vendimtar në Rafah dhe në korridorin e Filadelfias, i cili ra nën kontrollin e Izraelit mes protestave në Kajro, rrjedh gjithashtu nga një “garanci” kineze, veçanërisht e natyrës ekonomike. Përballë ekuilibrave globalë që ndryshojnë me këtë shpejtësi, edhe muri i gomës tregon të çarat e tij.(Albanianpost)
