Nga Adnan Fazliu
Ishte një ditë që nuk do ta harroj kurrë. Në derën e madhe të Koza Han, në qendër të Bursës, na priti me buzëqeshje krahë hapur mësuesja, një nënë e madhe me një dashuri që vetëm shpirtrat e mëdhenj dinë të bëjnë një pritje të tillë.
Zonja Teuta Tabaku, ambasadorja e gjuhës shqipe, pishtarja e fjalës dhe shkronjave të arta shqipe, ajo që për tri dekada e më shumë e kishte mbajtur dhe mbanë ende gjallë zërin e atdheut mes një deti njerëzish që shpesh e kanë harruar kush janë.
Ajo na nderoi me shpirtmirësinë e saj, me atë ngrohtësi që s’ka nevojë për fjalë.
Në zërin e saj kishte përmallim, në sytë e saj kishte dhimbje, dhe në çdo fjali ndjehej një dashuri e pafund për gjuhën tonë një dashuri që të digjte e të shëronte në të njëjtën kohë. Ndenjëm gjë gjysëm dite e ajo fliste, dhe unë kisha ndjesinë se po dëgjoja një bilbil që këndon në mes të një stuhie.
Fjalët i dilnin si këngë, por brenda tyre kishte lot.
Në Bursë jetojnë afro një milion shqiptarë tha ajo një botë e tërë shqiptare e shpërndarë në heshtje. Dhe megjithatë, sa pak prej tyre e ruajnë shqipen si amanet!
Kjo zonjë e madhe, ishte si një pikë drite në errësirë, si një zjarr i vogël që nuk është shuar kurrë, edhe pse era i fryn çdo ditë.
E dëgjoja dhe mendoja me vete:
Sa të ngjashëm janë shqiptarët, kudo që janë dhe sa të mjegulluar në shpirt.
Të përkushtuar në familje, po në shoqëri të lodhur.
Të zjarrtë për nëntëdhjetë minuta kur luan kombëtarja, e pastaj heshtin…
Flamuri që e valëvisin në lojë, mbetet i palosur në vitrinë deri në lojën e radhës!
Ajo qau. Dhe unë qava ndër vete.
Lotët i rridhnin si pendesë e qetë e një gruaje që kishte dhënë gjithçka, e që prapë i dukej sikur s’kishte bërë mjaft.
“Kam mësuar fëmijë që sot nuk dinë më të flasin shqip,” tha me zë të dridhur.
Në atë çast, u ndjeva i vogël përballë madhështisë së saj edhe pse njoh edhe unë këtë rrugë të mundimshme dhe ajo e dinte…
Një grua, një mësuese, një nënë e shpirtit shqiptar, për një çast deri sa ajo fliste mua mu kujtua filmi udha e shkronjave.
Ajo fliste për Bursën, e mua më dilte Flumsi im po aq i ngjashëm, i lodhur e i rraskapitur si Bursa.
Në zërin e saj ndjeja çdo shqiptar që ka mbetur pa tokë nën këmbë, por me atdhe në zemër.
Mbylla sytë, pashë mbesat e mia me sy të lagur dhe i thashë vetes:
“Do t’i mbaj këta lot për më vonë, Teuta.
Do të qajmë si shoqëri, një ditë, në Alpet e Zvicrës kur të kuptojmë se sa shumë kemi humbur nga kombi, nga gjuha, nga rrënja jonë.
Jemi bër për të na vajtuar shkodrançe…
