Vendet arabe nxituan gjithashtu të drejtonin gishtin paralajmërues ndaj Izraelit në lidhje me fatin e Bregut Perëndimor, duke i lënë të kuptohet Benjamin Netanyahut se çdo veprim i Izraelit në lidhje me enklavën palestineze në lumin Jordan do të rezultonte në anulimin e Marrëveshjeve të Abrahamit, të cilat, pas vitesh angazhimi diplomatic, më në fund filluan të normalizonin marrëdhëniet midis Izraelit dhe vendeve të Gadishullit Arabik
Franca është e fundit në një listë në rritje të vendeve që e njohin zyrtarisht Palestinën. Belgjika, Monako, Andorra, Malta dhe Luksemburgu ndoqën shembullin në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, duke e çuar numrin e përgjithshëm të shteteve anëtare që njohin Palestinën në tre të katërtat e OKB-së. Fjalimi që Emmanuel Macron mbajti para asamblesë ishte hartuar me shumë mjeshtëri.
Kushdo që e shkroi, u kujdes shumë që të “arnonte të gjitha arnat”; të përmendte vazhdimisht miqësinë që Izraeli dhe Franca kanë kultivuar për dekada, si dhe të drejtën legjitime të Tel Avivit për t’u mbrojtur kundër armikut përgjegjës për masakrën më të madhe të hebrenjve që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore me qëllim që t’u jepte pastorëve në detyrë argumentin se ai ishte bërë papritmas antisemit, dhe gjithashtu i kushtoi një pjesë të mirë të fjalimit një dënimi kategorik të brutalitetit të Hamasit, një organizatë terroriste që nuk ka vend në strukturën e re qeveritare të Palestinës së ardhshme ende aspiruese.
REAGIMI I IZRAELIT
Duartrokitje të fuqishme shpërthyen në auditor dhe ovacionet jashtë vendit u pasuan edhe nga media franceze, e cila i dha presidentit gjithnjë e më të urryer të Republikës së Pestë një publicitet të favorshëm jetëshkurtër. Siç pritej, ambasadori i Izraelit në OKB, Danny Danon , e talli seancën, duke e quajtur atë një “cirk politik” dhe më pas kërcënoi me hakmarrje dhe aneksim të Bregut Perëndimor. Kryeministri Benjamin Netanyahu i kujtoi homologut të tij francez, jo aq diskret, se ai ka autoritetin për të mbyllur konsullatën franceze në Jerusalem, gjë që do ta shqyrtojë seriozisht pasi “Parisi vendosi të shpërblejë Hamasin për sulmin terrorist të 7 tetorit”.
KËRCËNIMI I VENDEVE ARABE
Vendet arabe nxituan gjithashtu të drejtonin gishtin paralajmërues ndaj Izraelit në lidhje me fatin e Bregut Perëndimor, duke i lënë të kuptohet Benjamin Netanyahut se çdo veprim i Izraelit në lidhje me enklavën palestineze në lumin Jordan do të rezultonte në anulimin e Marrëveshjeve të Abrahamit, të cilat, pas vitesh angazhimi diplomatic, më në fund filluan të normalizonin marrëdhëniet midis Izraelit dhe vendeve të Gadishullit Arabik. Pavarësisht gatishmërisë së tij për t’iu përgjigjur brutalisht numrit në rritje të kritikëve të tij në skenën globale, vetë Netanyahu po bëhet i vetëdijshëm se izolimi ndërkombëtar i Izraelit po thellohet dhe se brutaliteti i trajtimit të civilëve palestinezë nga Izraeli në Gaza është drejtpërdrejt fajtor.
TAKIMI ME TRUMP
Problemi i tij qëndron në faktin se udhëheqësit e vendeve arabe dhe me shumicë myslimane organizuan një takim me Presidentin e SHBA-së Donald Trump, në margjinat e Asamblesë së Përgjithshme të OKB-së, me qëllim që t’i paraqesin Shtëpisë së Bardhë planin e tyre për paqe në Gaza. Kështu, Trump duhet të takohet me udhëheqësit e Turqisë, Emirateve të Bashkuara Arabe, Egjiptit, Katarit dhe Arabisë Saudite.
Pavarësisht se Shtëpia e Bardhë shfrytëzon çdo mundësi për të dënuar fuqishëm çdo shtet të ri që njeh Palestinën, duke e akuzuar atë për shpërblimin e terroristëve të Hamasit për masakrën e civilëve izraelitë, disa burime mediatike amerikane të informuara mirë pohojnë se plani i vendeve myslimane do të përfshijë rrëzimin e Hamasit nga pushteti në Gaza. Vendet e Gjirit, përkatësisht, mbi terroristët e Gazës, luajnë një rol jashtëzakonisht të rëndësishëm në ruajtjen e brendësisë së Hamasit; duke humbur mbështetjen e tyre, Hamasi do të humbiste edhe aleatin e tij më të rëndësishëm ndërkombëtar. Nga ana tjetër, vendet e Gjirit, duke zvogëluar hapësirën për manovrim për Hamasin, do ta zvogëlonin më tej hapësirën për manovrim për armikun Iran.
