Delvina KËRLUKU
Rexhep Zllatku ka lindur në Dibër në vitin 1939. Aty e mbaroi tetëvjeçaren, ndërsa shkollën e mesme në gjimnazin e Prishtinës. Ka mbaruar shkollën njëvjeçare të gazetarisë në Beograd dhe Fakultetin Juridik në Shkup. Nga viti 1960 ka punuar si gazetar në gazetat “Flaka” dhe “Rilindja”. Ka qenë kryeredaktor i gazetës “Flaka” dhe një kohë fare të shkurtër ministër i informacionit. Ai ka botuar disa vepra letrare dhe publicistike.
KOHA: Cila është fëmijëria juaj? Kufiri i hekurt midis Jugosllavisë dhe Shqipërisë i solli telashe të mëdha familjes suaj. Disa anëtarë të saj ju mbetën në anën tjetër. Si e përjetuat këtë ndarje?
ZLLATKU: Në fëmijërinë time, në vitet ’40, Dibrën e kishte pllakosur një gjëmë e madhe: mbyllja e kufirit. Ai hapi një plagë që do të kullonte gjak te të gjithë shqiptarët, por duket se Dibra dhe disa anë të tjera kufitare do ta përjetonin më rëndë. U desh kohë që dibranët të kuptonin se tashmë kufiri nuk kalonte vetëm përmes rrymës së Drinit të Zi, përmes hullive të arave, përmes kurrizit dhe kikave të maleve, por edhe përmes zemrës së tyre. Rrallë familje kishte mbetur e pandarë: nëna këtu, bija atje, burri atje, gruaja këtu, një fëmijë andej, një fëmijë këtej. Disa vogëlushë, që kishin ardhur te të afërmit në Dibër nga Tirana (në Tiranë ishte vendosur gjysma e Dibrës që në vitin l913, pas kryengritjes së përgjakshme kundër Serbisë) mbetën këtu derisa mbaruan tetëvjeçaren dhe maturën. Gjyshes sime s’ i thaheshin lotët për të bijën që e kishte në Maqellarë, një fshat ky sapo ta kalosh kufirin. Ajo mbylli sytë dekada më vonë pa e parë fare. Ime ëmë vuante edhe ajo për të bijën, e cila kishte kaluar kufirin ditën që ai do të mbyllej. Vëllai i madh, që prej 2-3 vjetësh vuante dënimin në Idrizovë, u nda nga e fejuara që jetonte në Tiranë (kishte punuar si mjek) dhe nuk u takua më kurrë. Kështu ishte edhe me shumë familje të tjera. Kufiri ua hëngri shpirtin dibranëve. Ai gjëmonte natën nga pushkët e kufitarëve që ndiqnin refugjatët që vinin në Dibër dhe nga aty që hidheshin andej. Për çdo mëngjes shikonim në rrugët e qytetit, familje të tëra, pleq e plaka, nëna me lurekë në duar, bile me bagëti. Ata vinin nga Shqipëria, duke lënë të vrarë ndonjë anëtar të familjes në kufi. Në Dibër nisi një valë e re vrasjesh dhe burgosjesh. Më kujtohet si pëshpëritnim ne fëmijët për vrasjen e Nexhat Agollit, këtij dakoli dibran, por gjithnjë fshehurazi. Pak më vonë u burgos ministri tjetër, Xhafer Kodra, të cilin e liruan pas shumë vjetësh me sëmundje mendore. Masat e rrepta tregonin se populli nuk kishte rënë squkë. Kufirin tani e kalonin vetëm zogjtë dhe kafshët e egra. Mua më ka lënë përshtypje të fuqishme një njeri që hynte e dilte matanë (ndajfolja matanë tani përdorej në vend të emrit Shqipëri) pa ferrë në këmbë. Ishte ky Eshref Palikuqi, ish-kryebashkiaku i Dibrës, që kishte ikur në Shqipëri. Ai e kishte të motrën në Dibër, aty dhe nipat e mbesat, dhe vinte sa herë e merrte malli. Ishte një zemërluan që i njihte me pëllëmbë kreshtat e maleve të Dibrës. Të nesërmen ne fëmijët mësonim jo vetëm që Eshrefi kishte ardhur prapë, por edhe ç’i kishte bërë e motra për darkë…
KOHA: Cilët janë prindërit tuaj dhe si u rritët?
ZLLATKU: Unë jam “djalë i mamasë”, jo nga përkëdheljet, por ngaqë im atë më ka lënë dy vjeç e gjysmë. Ime ëmë ishte një grua pa shkollë, por bëri çmos të na shkollonte së paku ne djemtë (vajzat ende nuk e kishin thyer akullin).
KOHA: Kujtoni me mall dhe nostalgji atë moshë “të humbur” të fëmijërisë?
ZLLATKU: Po, kam nostalgji, megjithëse ishte një fëmijëri e trishtë; kam, sepse ajo shkon e nuk vjen më. Por, kujtoj me nostalgji edhe vitet e gjimnazit në Prishtinë. I kujtoj me dashuri shokët që janë e s’janë më, por edhe profesorët, punëtorë të mëdhenj të arsimit, si Zekerija Rexha, që kishte mbaruar filozofinë në Monpelje, Idriz Ajeti, Hajdar Jakupi, Ismet Dehiri, profesori i parë i matematikës. Kjo ishte në vitin l953.
KOHA: Keni krijuar familje. Ju ka përkrahur bashkëshortja në rrugëtimin tuaj?
ZLLATKU: Pa dyshim; ky është një kusht i domosdoshëm. Sigurisht që i kam lënë shumë punë për të bërë, me gjithë detyrën e saj të mësueses.
KOHA: Jeni ndër gazetarët që u shfaqën dendur në shtypin shqiptar. A mund të na thoni si u futët në rrugën e gazetarisë?
ZLLATKU: Profesionin e gazetarit e kam dashur gjithnjë. Një ditë që Murteza Peza më pranoi në “Flakë”, një mik imi, me të cilin shoqërohemi 63 vjet, më tha: t’ u përmbush dëshira. Ky profesion, siç e dinë mirë të gjithë gazetarët, është shumë i vështirë, kërkon shumë mund, shumë lexim, është i ngjeshur me dinamikë, me shqetësime shpirtërore, është profesion i shumë sakrificave të mëdha dhe i gëzimeve të vogla, por unë, po të kisha pasur mundësi ta nisja nga e para, do ta kisha zgjedhur përsëri atë, sidomos në kushtet e sotme dhe në ato që do të vijnë.
KOHA: Keni qenë kryeredaktor i gazetës “Flaka”, ku ka qenë përfshirë një plejadë e njerëzve me veprimtari të pasur kulturore, gazetareske dhe të letërsisë. Si ishin ato vite?
ZLLATKU: Ishte një kohë shumë e rëndë, shumë e zymtë. S’dinim nga t’ia mbanim, ishim midis Shilës dhe Karibdës, përpara rripë e prapa thikë. Ndiheshim shumë të vetmuar dhe pa krahë. Redaksia kishte për detyrë të shkruante artikuj, që s’ishte lehtë t’i shkruaje (disa nga këto detyra na i jepte drejtori i Shtëpisë botuese “Nova Makedonija”, e atij i rrinte mbi kokë Lidhja Socialiste). Kishte shumë përpjekje për ta ruajtur sa më shumë dinjitetin personal, që ishte gjë e kuptueshme, por duhej të mbroje edhe dinjitetin e tjetrit. S’e shkruaj unë, po kush do ta shkruajë? Për ta ndarë këtë barrë, për ta ndarë fatin me të tjerët, i shkruaja vetë disa artikuj, i vetëdijshëm se nuk më bënin nder, sado që përpiqeshim të gjithë mishi të piqej e helli të mos digjej. Thashë, ishim të vetmuar. Funksionarët shqiptarë, që më parë vinin rregullisht të na thoshin ndonjë fjalë të mirë, të na jepnin zemër, tashmë nuk dukeshin. Është e vërtetë se edhe ata kishin probleme; disa i kishin larguar, të tjerëve u kishin vënë pusi…
KOHA: Më vonë, në vitin l998, në Qeverinë VMRO-PDSH ju ishit ministër i Informacionit. A patët vështirësi dhe me çfarë sfida u përballët?
ZLLATKU: Ministër qesh vetëm disa muaj, sepse vuaja nga një sëmundje e rëndë dhe u largova (në pension). Unë nuk kam qenë as anëtar i PDSH-së, jo më aktivist i saj. Por, mund të them se PDSH-ja, me Arbrin në krye, në pjesën e parë të mandatit të saj në qeveri, luajti një rol jashtëzakonisht të rëndësishëm për përmirësimin e pozitës së shqiptarëve. Ky kontribut më duket se nuk është ndriçuar sa duhet. Në vitet 1999-2000 shqiptari ishte më i lirë se kurrë deri sot, ashtu siç ishte më krenar në vitin 2001. Por, kjo periudhë zgjati vetëm dy vjet, deri në ditën që Arbri i madh mori hapur anën e duhur dhe deklaroi në një gazetë gjermane se (po e parafrazoj) “ne kemi thënë që, nëse çështja shqiptare në Maqedoni nuk zgjidhet me mirëkuptim e në mënyrë demokratike, siç përpiqemi ne, do të vijnë të tjerë që do ta zgjidhin ndryshe.” Që të nesërmen e kësaj deklarate, qëndrimi i VMRO-së ndërroi si nata me ditën dhe PDSH-ja mbeti pjesë e kësaj qeveria sa për formë.
KOHA: Ishit ndër gazetarët e parë që vizituat arbëreshët e Italisë. Pastaj botuat edhe librin “Me arbëreshët”. Si ishte ajo vizitë, me ç’mbresa u larguat nga ato treva të bukura arbëreshe?
ZLLATKU: Së pari isha në Greqi, privatisht. Kisha dëshirë të dija çfarë shqipe ishte kjo e tyrja, e shkëputur shekuj më parë nga toka mëmë. A mund të merremi vesh? Shkova gjatë pushimit vjetor (në vitin 1975). Isha në Janinë, në Igumenicë, Pargë, Artë, Prevezë, More dhe në Atikë. Kur u ktheva botova në “Rilindje” dhjetë reportazhe në formë të një fejtoni të përditshëm. Më kujtohet që, kur u botua vazhdimi i 3-4, më mori në telefon Fadil Bujari, kryeredaktori. Më tha se reportazhet po ndiqeshin me interes, ndaj më pyeti nëse mund t’i vazhdoja. Iu përgjigja “jo”, sepse shkrimet tjera do të ishin një nga dhia dy nga vija… Dy muaj më vonë “Rilindja” më dërgoi te arbëreshët e Italisë. Takimin e parë e pata në fshatin Çivit të Kastrovilarit. Në krye të fshatit “më ndali” tabela e rrugës, e shkruar në dy gjuhë: Benvenuti a Civita dhe Mirë se na erdhit Çivit. Qëndrova ta fotografoja dhe hyra në fshat. Çivitioti i parë që takova ishte një i ri. Ai më foli në një shqipe, që më dukej shumë e çuditshme për vendin ku gjendesha. Jam në Kosovë, apo në Kalabri?, thashë me vete. I riu më kuptoi pa fjalë dhe më tha: Unë jetoj në Gjermaninë Perëndimore dhe atje banoj e punoj me shqiptarë të Kosovës… Ditëve në vijim u takova me arbëreshë të njohur, me Frangjisk Sollanon, Emanuil Jordanin e shumë të tjerë. Ata më pritën shumë ngrohtë dhe më ndihmuan shumë. Frangjisku ishte një burrë i shtruar, një erudit, një poliglot, i cili, nga arabishtja, hebraishtja, greqishtja e vjetër, dhe latinishtja deri te spanjishtja e anglishtja, dinte 15 gjuhë. Fliste dhe shkruante në gjuhën standarde (më duket se edhe arbëreshët duhet të shkruajnë në gjuhën standarde, thoshte ai). Pikërisht ato ditë (më 26 nëntor 1975) zoti Frangjisk hapi në Kozencë katedrën e pestë të gjuhës dhe letërsisë shqipe në Itali (pas asaj të Romës, Napolit, Palermos, Barit). Në fshatin Shën Mitri takova Dhimitër Belushin, nxënësin e fundit të gjallë të De Radës. Ai më foli me shumë dashuri e respekt për mësuesin e vet (në kohën që bisedonim ishte 86 vjeç). De Rada ishte një njeri fisnik, ishte i pasur dhe vdiq i varfër, thoshte ai. Të gjitha vreshtat dhe ullishtet i shiti për çështjen tonë. Më kujtohet dita kur e varrosnim. Rruga na çonte ndër një pemë që kishte lulëzuar. Kur kortezhi kalonte ndër të, papandehur fryni një erë e madhe, që këputi gati tërë lulet e pemës. Ato ranë dhe stolisën kufomën e mësuesit tonë. Njerëzit qëndruan, ngritën sytë drejt qiellit dhe thanë: “O perëndi, bëre një mrekulli!” dhe pëshpëritnin: ishte njeri i shenjtë… Shkova e erdha nga Kalabria e Sicilia, por një gjë s’e mora vesh: sa arbëreshë kishte në Itali? Këtë s’e dinte njeri, sepse regjistrimi i fundit, me shtyllën (rubrikën) e gjuhës amtare, ishte bërë në vitin 1921. Arbëreshët më dukej se ishin në rrugën e tyre shekullore të qëndresës dhe të asimilimit… E vetmja shpresë e ekzistencës së mëtejshme të qenies kombëtare ishte mësimi i gjuhës shqipe në shkollë. Tek shqipja e kishin varur shpresën. Si u ktheva, u botuan rreth 30 artikuj e reportazhe në “Rilindja”. Pastaj doli edhe libri “Me arbëreshët”. Këto shkrime më hapën telashe. Po përmend një rast. Një kaqol (kaqol ama funksionar republikan) kishte llomotitur se unë thënkam dhe shkruakam me dashuri të madhe që prej këtu e deri në More (Peloponez) është Shqipëri. Dhe një ditë, te drejtori i shtëpisë “Nova Makedonija” erdhi kryetari i KR të LSM-së, për të kërkuar një shpjegim. Unë thashë: aq sa mendojnë gazetarët maqedonas, kur shkruajnë për maqedonasit në Australi, në Kanada e në ShBA, se prej këtu e deri në Australi etj. është Maqedoni, po aq unë mendoj se prej këtu deri në More është Shqipëri. Të gjithë shkruajnë me dashuri për popullin e vet… Kryetari më ndoqi me interes dhe, për fat të mirë, vuri buzën në gaz dhe kështu i vuri kapak muhabetit. “Ia kalove mirë”, më tha drejtori pastaj.
KOHA: Keni botuar disa vepra letrare e publicistike. Cili ka qenë motivi që iu rrekët letërsisë dhe si do ta komentonit krizën e thellë shqiptare në raport me librin?
ZLLATKU: Kam shkruar ndonjë përmbledhje me tregime, ndonjë roman, disa drama dhe ca vepra publicistike. Duke pasur respekt të thellë për letërsinë hapin e parë në fushën e saj e kam hedhur me shumë druajtje. Kriza për të cilën e keni fjalën nuk është vetëm jona. Sot kemi hyrë në epokën e internetit. Por, ky i ka mbërthyer aq shumë të rinjtë, sa s’di ç’t’i thuash:shyqyr që erdhe, apo – ik o qar, se kam zarar. Çdo gjë me masë. Kurrsesi nuk duhet të lihet pas dore leximi. Por, edhe në këtë drejtim ne duhet të nxëmë përvojën e mjediseve më të zhvilluara.
KOHA: T’i kthehemi sërish të kaluarës. Si u bë që babai juaj të hapë, nëse nuk gabohemi, kinemanë e parë në Shkup, kinemanë e njohur “Vardar”?
ZLLATKU: Para kësaj kinemaje ka pasur një tjetër, në një barakë. Ajo e babait ka qenë kinemaja e parë e ndërtuar me parametrat e një kinemaje moderne. Ajo është një kështjellë e ngritur në zemrën e qytetit, në rrugën e tij kryesore. Tërmeti i Shkupit i vitit l963 nuk lëvizi asnjë tullë të mureve të saj të trasha. Punën e ka filluar në vitin l930. Disa vjet më vonë është ngritur kinemaja “Kultura”. Këto të dyja kanë qenë kinematë më të mira të Shkupit. Im atë nuk e ka pasur aq të vështirë ta ngrejë atë. Gjyshi im ka pasur aty mbi dy mijë metra katrorë truall dhe hotelin “Paris”, që nga koha osmane. Sot godina e ish-kinemasë është pronë e televizionit 21. Ta gëzojë!
KOHA: Vëllai juaj, Qeram Zllatku, ishte anëtar i NDSH-së (Organizata Nacional-demokratike Shqiptare). Anëtarët e saj u zbuluan dhe u dënuan, disa me pushkatim, disa me burg. Në mesin e tyre ka qenë edhe Qerami. Si e kujtoni atë?
ZLLATKU: Di atë që kam lexuar dhe atë që kam dëgjuar në gjirin familjar. Megjithëse s’kam qenë as shtatë vjeç, e mbaj mend burgosjen e tij dhe bastisjen e shtëpisë. Kishin ardhur një tufë policësh dhe vetë shefi i sigurimit të Dibrës, i cili për dibranët ishte murgu i natës. Policët u shpërndanë në të katër anët e shtëpisë. Duke rrëmuar në një dhomë, shefi gjeti në një çekmexhe letrat të cilat ia kishte dërguar vëllait e fejuara nga Tirana. Me të nisur t’i lexonte, ime motër iu hakërrua: “Mos i prek ato! Ti s’di t’i japësh ujë gomarit, do të na lexuake letra dashurie!” I turpëruar nga një çupëlinë, atij i punoi delli i burrërisë, përmbajti veten pa thënë gjë, hodhi tufën e letrave në çekmexhe dhe përplasi kapakun e saj. Vëllanë ai e mori dhe, për ta përulur në sytë e bashkëqytetarëve, e çoi në burg me pranga në duar përmes rrugës kryesore të qytetit. Mbaj mend, po kështu, fjalët e nënës, që, pas gjykimit të cilin e kishte ndjekur, ua thoshte miqve për të dënuarit me pushkatim:”E bënë si burrat! Tërr syri nuk u bëri!”. Vëllanë e dënuan 20 vjet. Pastaj na e konfiskuan mallin. Pak më vonë e shtetëzuan edhe pjesën tjetër dhe ne mbetëm (gjyshja, nëna dhe katër fëmijë) me plaçka në shkop. Nëna çahej nën lëkurë që s’mund t’i dërgonte vëllait një paketë të hajrit me ushqim në burg.
KOHA: Jeni, të themi kushtimisht, një nga “fanatikët” e ruajtjes së pastërtisë së gjuhës shqipe. Realiteti ynë po e dëshmon të kundërtën. Gjuha jonë po bastardohet, sidomos në mediat. Ku po na shpie kjo moskokëçarje?
ZLLATKU: Në këtë pikë çalojmë pak a shumë të gjithë. Mua më duket se çështja kryesore nuk është shkalla e zotërimit të gjuhës standarde. Kjo për arsye se ne kemi vështirësi me dialektin, madje me të folmen tonë. Përse një shqiptar i Shqipërisë e merr vesh se nga jemi ende pa thënë dy fjali të plota? Kjo mund t’i ndodhë në Korçë edhe një prespani, që ka një të folme shumë të afërt me korçarçen. Nuk na njeh pra ai nga ndryshimet e të folmeve. Ka diçka tjetër që ia vret veshin. Ne sapo kalojmë nga bisedat e rëndomta “si je, si ia çon”, vazhdojmë me një gjuhë të varfër, të ngurtë, me një strukturë të rëndë, të çnatyruar, me fjali që nuk rrjedhin, por ecin si t’u merren këmbët, me idioma e frazeologji të rralla (nuk është, pra, puna vetëm te sintaksa dhe te përdorimi i panevojshëm i një fjale të huaj). Jo rrallë ne themi njëzet në tetë (për orën) në vend tetë pa njëzet, në sa ora (në orën sa) mbahet… (në ç’orë), për dallim (me (në) dallim, ndryshe nga…), ai veç kishte ardhur (ai tashmë kishte ardhur), shumë udhëtoj (udhëtoj shumë), të ndërmarrë poteza (të hedhë hapin, të bëjë lëvizje). Unë e kisha zili time motër që fliste shqip më bukur se unë. Si është e mundur? Ajo kishte mbaruar vetëm filloren! Më dukej se, sa më shumë që kisha mësuar e kisha lexuar aq më shumë kisha dalë nga shtrati i shqipes! Në Tiranë, gjene, aty ku shqipja është ku e ku më e pasur, më e pastër, bëjnë edhe atje mjaft gabime (mediet), të cilat, duke qenë në shkallë kombëtare, nuk duhet t’i bëjnë. Dëgjojmë të thonë: vënd, kuvënd, vëmëndje, gjëmb, ëngjëll, qëndër, instrumenta, dokumenta (pra “këta tre dokumenta të rëndësishëm” në vend “këto tri dokumente të rëndësishme), tre shtylla (gra) (tri), t’i jept (atyre) (t’u), u ngrit akuzë ndaj (kundër); përdoren gabim ti-ty, ne-neve, ju-juve, vendi jonë (ynë), rul në vend petës, tëhollës, hollues, okllai, përdoren për pozë huazime të cilat, meqë janë fare të panevojshme, duken artificiale. Përse fjala anglisht “luk” në vend dukë, dukje, pamje e jashtme, fytyrë, paraqitje, po edhe aparencë, që ka hyrë në shqip para një shekulli… Tani kemi kushte shumë më të mira që shqipja të lulëzojë. Komunikimi i gjithanshëm mbarëkombëtar ka filluar ta bëjë te vetën. Ndryshimet që kanë nisur, ndonëse jo fort të dukshme, janë simpatike… (bien në sy titujt e thukët, profesionalë, me një shqipe nga gurra e saj të titujve të gazetës “Koha”). Ky ritëm duhet të përshpejtohet. Ndikimin më të madh e më të shëndoshë mund ta bëjë shkolla. Do të ishte e udhës tekstet mësimore të bëhen në bashkëpunim me autorë nga Shqipëria. Mjetet e informimit kanë edhe ato rol shumë të rëndësishëm. Përpjekje duhet të bëjnë edhe zyrtarët, politikanët… Do të ishte me vend që edhe disa akademikë, shkrimtarë, po edhe ndonjë doktor i shqipes të djersiten pak më shumë me gjuhën…
KOHA: Shikuar nga këndvështrimi i sotëm, gazeta “Flaka” do të mbetet një arkiv i zhvillimit të shoqërisë shqiptare në të gjitha aspektet që nga viti 1945 e deri në mbyllje të saj. Cili është vlerësimi juaj?
ZLLATKU: Gazeta “Flaka”, por edhe revistat “Gëzimi”, “Fatosi”, “Jehona”, veprimtaria botuese… Ndër breza u ngritën në shkallën e gazetarëve profesionistë shumë pena. Është e vërtetë se kontributi i gazetës ka qenë i varur nga klima politike. Së këtejmi, ajo ka uljet dhe ngritjet e saj. Më kujtohet kontributi i “Flakës” në vitet 1967-1968, gjatë një periudhe të shkurtër. Pastaj koha kur u mbyll “Rilindja” dhe kur “Flaka” u përpoq ta mbante të gjallë fjalën e saj. Por, edhe kjo periudhe ishte e shkurtër.
KOHA: Në ç’stad është gazetaria sot?
ZLLATKU: Gazetaria shqiptare sot, me gjithë vështirësitë që ka, më duket si një kopsht i brufulluar në pranverë. Në të ardhmen e shpejtë ajo do të gëlojë edhe më shumë.
KOHA: Gjenerata juaj, gjithnjë fjalën e kemi për gazetarët, u shqua me një angazhim të pashoq për emancipimin e shoqërisë shqiptare. Kujtojmë këtu Ramiz Kelmendin, Maksut Shehun, Ali Sutajn e ndonjë tjetër. Si ishin ato vite?
ZLLATKU: Shkrimet e Ramizit e të ndonjë tjetri janë të paharrueshme. Më duket se ndonjë reportazh i Ramizit më ka lënë përshtypje më të thella të një krijimtarie se ndonjë roman. Por, ka edhe emra të tjerë për t’u përmendur: Zenun Çelaj, Nehat Islami…
KOHA: Jeni prind i dy fëmijëve. Ku janë ata sot dhe çfarë bëjnë?
ZLLATKU: Djali është ekonomist, vajza mjeke. Punojnë në fushat e tyre.
KOHA: Miqtë tuaj na kanë treguar se ju akoma punoni. Çfarë, në fakt, jeni duke shkruar dhe a mund të presim së shpejti ndonjë botim?
ZLLATKU: Punoj në një fjalor dygjuhësh. Kam ende punë për të bërë. Më duhen edhe nja 3-4 vjet. Këta s’janë shumë në krahasim me dhjetë vjetët e shkuar. Por, jetës nuk i dihet. Pale…
© Gazeta KOHA. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara.
