Presidenti rus është betuar me mandatin e tij të katërt. Ka shumë nyje që duhet të ballafaqohen, nga ekonomia te marrëdhëniet me Europën
Është plot me simbole, mesazhe politike, paragjykime dhe pasiguri, inaugurimi i ri i Vladimir Putinit. Në sallën e artë të Aleksandrit në Kremlin, teatri i kurorëzimit të kaq shumë carëve, Presidenti rus është betuar për mandatin e tij të katërt, në fund të së cilës ai udhëhoqi vendin e njëmbëdhjetë zonave kohore më shumë se Brezhnevi, shumë se shumë se Romanovi dhe vetëm pak më pak se Stalini.
Por në kulmin e shëmbëlltyrës së tij, njeriu më i fuqishëm në botë në përkufizimin e kohës, Vladimir Vladimirovich kalon kolonat e Herkulit të një sfide komplekse dhe pjesërisht të panjohur, ku kriza e pazgjidhur e ekonomisë, politika e jashtme dhe stabiliteti i brendshëm, nëna e të gjitha pyetjeve shtohet në çdo sistem shumë të centralizuar dhe vertikal: tranzicioni i pushtetit, kalimi i dërgesave që Kushtetuta e tanishme i imponon në 2024. Putini i njeh mirë kritikat ruse, rrezikun e stagnimit, vonesën teknologjike, izolimin ndërkombëtar dhe madje edhe në gjuhën e tij mijëvjeçare, dje ai madje iu referua asaj, duke përdorur imazhin e Feniksit, i cili gjithmonë ngrihet nga hiri i tij, për të festuar aftësinë e Rusisë për t’u rilindur nga shumë tragjedi të tmerrshme të historisë së saj.
“Një cilësi e re e jetës, mirëqenies, sigurisë dhe shëndetit për njerëzit tanë, kjo është ajo që është e rëndësishme sot”, tha ai, duke përmbledhur thelbin e vonesave dhe agjendës në të cilën luhet e ardhmja e vendit dhe stafit të tij. Kantieri i ekonomisë është një prioritet. Investimet, liberalizimi, zhvillimi i një klase të re sipërmarrëse nuk mund të shtyhet më. Por nuk mund të mjaftojë kthimi i mundshëm në një pozicion komandimi të Alekseut Kudrin, ndoshta i vetmi ekonomist i orientuar drejt tregut, që Putin vlerëson dhe me të cilin është i lidhur edhe nga miqësia e lashtë. Nuk do të jetë e mjaftueshme për shkak se çdo projekt reformash dhe rimëkëmbjeje ekonomike kalon përmes bashkëpunimit me Perëndimin, të cilin regjimi i sanksioneve e bën të vështirë ose e pengon krejtësisht.
Dhe këtu vjen kantieri i dytë që pret Putin, ai i marrëdhënieve me Europën, pa të cilën Rusia mund të luajë ndeshjet e saj rajonale, duke gjetur aleanca lehtësuese, por jo “të natyrshme” si ato me Kinën dhe Iranin. Por ai me siguri nuk mund të zgjidhë dobësitë e tij të brendshme. Dje, për pak orë, Putini dërgoi një sinjal të dyfishtë në adresën e Gjermanisë, të parë si një kalim të detyrueshëm për çdo detente në Perëndim.
Duke folur për pranimin, presidenti ra nga skena për t’i dhënë duart fillimisht Patriarkut Kirill dhe më pas ish-kancelarit gjerman Schröder, se protokolli e kishte vendosur para të gjithë anëtarëve të qeverisë ruse. Një mënyrë për të nënvizuar rëndësinë e Kremlinit për ndërtimin e gazsjellësit të Rrjedhës së Veriut, nga e cila Schröder kryeson konsorciumin. Sinjali tjetër është njoftimi, pak pas përfundimit të ceremonisë, se Angela Merkel do të jetë në Soçi më 18 maj për një samit me Vladimir Putinin.
Marrëdhëniet me Perëndimin janë në një nivel të ulët. Shtetet e Bashkuara dhe Europa shohin prova të një strategjie sulmesh të Kremlinit në Ukrainë, në Siri, në ndërhyrjen zgjedhore të Rusisë. Ndërsa për Putin është Amerika dhe aleatët që nuk duan të njohin interesat legjitime të Rusisë, ta trajtojnë atë si një pari dhe gjithashtu të komplotojnë për ndryshimin e regjimit. Por kur është fjala për përpjekjen për të rihapur dialogun, presidenti rus gjithmonë duket i pari në Berlin. Në fund, ndërsa duartrokitjet brohorisnin në sallat e Kremlinit, zërat e protestës nga qindra të rinj të mobilizuar nga Alexej Navalny vazhdonin të bënin jehonë në rrugët e Moskës. Një pakicë, sot. Por, siç thanë Rolling Stones, koha është në anën e tyre. Vladimir Putin nuk mund të thotë të njëjtën gjë.